شوق ناپيدايي در وجودم مي دود : د

آگاهي سنگين به تنهايي

چه كوتاه و بي پژواك

- مي انديشم -

و سياهي بالا مي رود

تا شب دوباره بر وجود سايه افكند

فروردين 88

به زمين بازگشته ام

از باغ آسمان

تنها رويارا در سرم مي يابم

فروردين 88

منظم و تهي

تنها در خيابان وسيع راه مي روم

و دستهايم آهنگي را بر نمي تابانند

فروردين 88

تمام كوچه تويي

تمام خيابان تويي

تمام آن دفتر پرت افتاده در هياهو تويي

...

با اين همه ، ترانه هايم فراموش شده اند

سوتكي كه درقلبم با ياد تو مي نوازد

خاموش است

...

فروردين 88